تقدیم به کاوه عزیز

بخشایش الهی، گم شده ای را در مناهی، چراغ توفیق فرا راه داشت تا به حلقه اهل تحقیق در آمد

به یمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان ذمائم اخلاقش به حمائد مبدل گشت

دست از هوا و هوس کوتاه کرده و زبان طاعنان در حق او همچنان دراز که بر قاعده اوّلست و زهد و طاعتش نامعوّل

به عذر و توبه توان رستن از عذاب خدای    ولیک می‌نتوان از زبان مردم رست

طاقت جور زبان‌ها نیاورد و شکایت پیش پیر طریقت برد، جوابش داد که شکر این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که پندارندت

چند گویی که بد اندیش و حسود          عیب جویان من مسکینند
گه به خون ریختنم برخیزند                   گه به بد خواستنم بنشینند
نیک باشی و بدت گوید خلق                به که بد باشی و نیکت بینند

لیکن مرا که حسن ظن همگان در حق من به کمالست و من در عین نقصان روا باشد اندیشه بردن و تیمار خوردن

اِنّی لَمُستَتِرٌ مِنْ عَینِ جیرانی        وَ الله یَعلمُ اِسراری و اِعلانی
در بسته بروی خود ز مردم            تا عیب نگسترند ما را
در بسته چه سود و عالم الغیب     دانای نهان و آشکارا