ع م محمدی

دریای من:

آرامش دریای من، چندی است بر هم خورده است

امواج گیسوی کسی ، آسایشم را برده است!

غزلی از محمدی

دلم گرفته از این شهر و مردمان حسودش

                               شبیه میله ی زندان شده،خطوط و حدودش

                                                                               تقدیم به مهندس علی م ع

بهترین مهمان عشق...

پای بر چشمم گذار ای بهترین مهمان عشق
تا به یمن مقدمت برگسترانم خوان عشق

این تن یخ کرده دلمرده را جانی ببخش
با حضور گرمت ای خورشید تابستان عشق

گرچه قابل نیست اما در میان سینه ام
خانه ای سازم برایت از گل و سیمان عشق

زیر پامان:یک گلیم پاره از جنس غرور
پیش رومان:سفره ای از آب عشق و نان عشق

کاملا واضحه که  از  محمدی  است

چقدر تلخ؟!!!!!!!!!!

چقدر تلخ

لبهایت طعم سیگار میداد !

و میدانستم تو سیگار نمیکشی..

به تماشا سوگند و به آغاز کلام