غزلی از محمدی

دلم گرفته از این شهر و مردمان حسودش

                               شبیه میله ی زندان شده،خطوط و حدودش

                                                                               تقدیم به مهندس علی م ع

دلم گرفته از این شهر و مردمان حسودش
            شبیه میله ی زندان شده،خطوط و حدودش
به تنگ آمدم از دست بوته های زمینگیر
           که نخل اجازه ندارد رود به لاک صعودش
نشست گرد غریبی به روی چهره ی شهرم
          چگونه می شود آیا؟از این غبار زدودش
به غیر جغد ملامت،به جز کلاغ مذمت
          پرنده پر نگشوده در آسمان کبودش
چه فرق می کند این شهر براش بود و نبودم
          چه فرق می کند این شهر برام بود و نبودش
کنون که زندگیم مثل مار و پله شده
          نه دلخوشم به فرازش،نه دلخورم ز فرودش
فقط اگر گله ای هست ز دوستان خودم هست
          که دوست دشمن جانم،تنم کبود عمودش
خدای شاهدمان است،همان خدای عزیزی
         که افتخار شماو من این رکوع و سجودش
دعای هر شب من ای خدا هدایتشان کن
         دعای هر شبتان ریشه کن درخت وجودش.