باز باران و غزلی نو از محمدی عزیز تر از جان

    با تو قدم در زیر باران،عاشقانه می زدم

        حرصش درآمد بارها،دندان به هم ساییده،برف!

متن کامل غزل در وبلاگ غزل عشق است  

روی نامش کلیک کنید.

 

دیوانگی ها گرچه دائم دردسر دارند

دیوانـه ها از حال هــم امّا خبر دارند

                    آیینه بانـــو! تجربه این را نشان داده:

                    وقتی دعاها واقعی باشند اثر دارند

تنها تو که باشی کنار من دلم قرص است

اصلاً تمــام قرص ها جز تــــو ضـــــرر دارند

                    آرامش آغوش تو از چشم من انداخت

                    امنیتی کــــه بیمه های معتبـــر دارند !!!!

«مردی» به این که عشق ده زن بوده باشی نیست

مردان ِ قدرتمند ، تنهــــا «یک نفـــــر» دارند!

                    ترجیــــح دادم لحـــن پُرسوزم بفهمـــاند

                     کبریت های بی خطر خیلی خطر دارند!

بهتــر! فرشته نیستم ، انسانِ بـــی بالــــــم

چــون ساده ترکت می کنند آنان کـه پَر دارند

                    می خواهمت دیوانه جان! می خواهمت، ای کاش

                    نادوستانم از سر ِ تـــو دست بردارند...

                                                                                                                                       ( امید صباغ نو )

سایه ی سه ر

هر چی گرید بگر ، نه گر خه رگ و ای ده ر منه

 هر چی که خه ید بخه ، نه خه وه یی له ای وه ر منه

هر که کوشید بکوش ، نه کوش که سی که را تو مردیه

هرچی گه به ید بوه ، نه وه سایه د له ای سه ر منه

harchi gerid beger _ nager khareg wa ee dare mena

har chi ke kheid bekha _ nakha wei ee la ee ware mena

harka koshid bekosh _ nakosh kasi ke ra to merdia

harchi ke beid bowa _ nawa saayad la ee sare mena

((رئوف))

همین  روزها  بود

همین حوالی

حوالیِ روزهای خوب

حوالیِ خلوص  ...  صداقت  ...  عشق

حوالیِ حس و حالی  که   زرق  و  برق دنیا     هنوز  کورش نکرده بود

حوالیِ دل

دلِ تازه   و   سرخ   و   مشتاق 

حوالیِ مهر  ...  پاییز   ...  باران 

حوالیِ امشب  ...

"من"  و  "تو" ی  خوبِ   قدیم   ...

یادت هست ؟

خدا  را   شکر     ...     بود  

                                                                                                                                                                    _{از وبلاگ مهراوه شریف(بازیگر)}

تقدیم به کاوه عزیز

بخشایش الهی، گم شده ای را در مناهی، چراغ توفیق فرا راه داشت تا به حلقه اهل تحقیق در آمد

به یمن قدم درویشان و صدق نفس ایشان ذمائم اخلاقش به حمائد مبدل گشت

دست از هوا و هوس کوتاه کرده و زبان طاعنان در حق او همچنان دراز که بر قاعده اوّلست و زهد و طاعتش نامعوّل

به عذر و توبه توان رستن از عذاب خدای    ولیک می‌نتوان از زبان مردم رست

طاقت جور زبان‌ها نیاورد و شکایت پیش پیر طریقت برد، جوابش داد که شکر این نعمت چگونه گزاری که بهتر از آنی که پندارندت

چند گویی که بد اندیش و حسود          عیب جویان من مسکینند
گه به خون ریختنم برخیزند                   گه به بد خواستنم بنشینند
نیک باشی و بدت گوید خلق                به که بد باشی و نیکت بینند

لیکن مرا که حسن ظن همگان در حق من به کمالست و من در عین نقصان روا باشد اندیشه بردن و تیمار خوردن

اِنّی لَمُستَتِرٌ مِنْ عَینِ جیرانی        وَ الله یَعلمُ اِسراری و اِعلانی
در بسته بروی خود ز مردم            تا عیب نگسترند ما را
در بسته چه سود و عالم الغیب     دانای نهان و آشکارا