شکسته استخوان داند بهای مومیایی را

برو ای روح من آزرده از تو... ترک کن مـــا را

که من در باغ تنهایی ببویم عطر گلهای رهایـی را

برو ای نا شناس آشنای من! که در چشمت ندیدم آشنایی را

تویی از دودمان من ولی دود از دمار من بر آوردی

به چشــمم تیره کردی روزهای آشنایی را

من از آغاز میلاد تو همراهت سفر کردم

پس از یک عمـر دانستم سفر با مردم نا مرد دشوار است

سفر با همره نا مهربان تلخ است

برو ای بد سفر ای مرد نا همرنگ

که می گویم مبارکباد بر خود این جدایی را...

برو ای بد سفـــر ای مرد ناهمــرنگ

که می گویم مبارک باد بر خود این جدایی را

تو از این سو برو در جاده های روشن و هموار

من از سوی دگــر در سنگلاخ عمر می پویم

که در خود دیده ام جانسختی و رنج آزمایی را

جدا شد راه ما از یکدگر اما

منم با کولـه بار دوره پیری

تو در شــور جوانی ها

سبکبــال و سبکباری

تو را صـد راه در پیـش است

ولی من میروم با خستگی راه نهـایی را

برو ای بدترین همــــراه !

تو را نفـرین نخواهم کــرد

سفـر خوش ؛ خیر همراهت

دعایت می کنم با حال دلتنگــی

که یابی کعبه مقصـود و فردای طلایی را !!!!

نمی دانی نمی دانی که جای اشک

خون در پــرده های چشـم خود دارم !

اگر در این سفـر خار بلا پای مرا آزرد

سخنهــای تو هم تیری شد و بر جان من بنشست

بود مشکل که از خاطر برم این بی صفـــایی را

رفیق نیمه راه من !

سفـر خوش خیر همراهت

تو قدر من ندانستی

درون آب ، ماهی،قدر دریا را کجا داند

شکستــه استخوان ، داند بـهای مومیایی را

از: ؟ اینترنت

دوباره از علی محمد محمدی

من از هستی نمی خواهم بجز پیش تو مردن را 

   نمی خواهم خوراکی جز غم عشق تو خوردن را 

تو را می خواهم آنگونه که گویی جسم روحش را

جدایی ناپذیر و تنگ یکدیگر  فشردن را

                                بدون تو تنفس هم ملال آورترین چیز است 

                                   تو شیرین می کنی اما، شرنگ تلخ مردن را 

بمیران،زنده کن،فرقی ندارد،باز می خوانم

، هزاران بار دیگر با تو شعر دل سپردن را  

              مرا از عشق می ترسانی و غافل از آنی که

               :   برای ماهیان ساده ست مشق آب خوردن را  

به مرده شور بسپاری تنم آنجا که یارایش

، بر دوش بردن را   نباشد بارِ سنگینِِ غمت

                      دلت می آید آیا با چنین شاگردِ عشق خود 

                          همیشه بازگویی درسِ بی روحِ فسردن را 

تو که این را برای من نمی خواهی غزلبانو

خیالِ با تو بودن ، با خودم به گور بردن را

                                         اگر چه خوب می دانم که تا بوده چنین بوده 

                                          که عاشق می دهد آخر، بهای دل سپردن را 

و شعری بسیار زیبا از محمدی

چرا مثل گذشته ها برای من نمی میری!؟ 

                                             وحتی یک سراغ ساده هم از من نمی گیری 

 تو که گفتی سوار سرنوشت خویش می باشی 

                                          چه شد حالا چنین بازیچه ی دستان تقدیری!؟ 

 تو مثل صبح شنبه زندگی از روت می بارید  

                                               ولی حالا شبیه عصر جمعه زرد و دلگیری 

 من از تو درس عشق و زندگی آموختم،بانو ! 

                                      چرااز عشق، ازمن، ازخودت، اززندگی سیری!؟ 

  الاغ لنگ بخت من به سربالایی تشویش 

                                                  و اسب تندروی عمرم اما در سرازیری 

   و عشقی که در ایام جوانی منجمد گردید 

                                            به جنبش آمده حالا در این هنگامه‌ی پیری 

   به باباطاهرعریان خبرده حال و روزم ر ا  

                                             سیه چشمی کمان ابرو زده بر بال مو تیری 

   نشسته تیر مژگونش به پیشانی احساسم 

                                             و بسته تار زلفونش به دست وپام زنجیری  

   واما تو !  تو ای بید پریشان خاطر تقدیر 

                                         چرااین سایه ات را از سر من برنمی گیری!؟

صبر کن خواب تو تعبیر شود بعد برو

صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا ! ‏صبر بکن
تا آسمان پای پرت گیر شود بعد برو
تو اگر گریه کنی بغض من می شکند
خنده کن گریه به زنجیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
خنده کن عشق نمک گیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
صبر کن خواب تو تعبیر شود بعد برو

رفتنی هستیم ُ بمانیم که چه؟

بعد از مرگ نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج(سایه) برای استاد شهریار چنین نوشت:

با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان
همه رفتند ازین خانه ، خدا را تو بـمان
من بی برگ خزان دیده ، دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بــــمان
داغ و درد است هــــمه نقـــــش و نگــار دل من
بنگر این نقش به خون شسته ، نگارا تو بمان
زین بیابان گذری نیست ســــواران را ، لیک
دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان
هر دم از حلقه ی عشاق، پریشانی رفت
به سر زلف بتان ، سلسله دارا تــو بمان
شهریارا تو بمـــان بر سر این خیل یتیم
پــــدرا ، یـارا ، انـدوهـــگــسارا تـو بـمان
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
که ســرِ ســبز تو خوش باشد ، کـــنارا تو بمان

استاد شهریار در جواب سایه چنین می گوید:

سایه جان رفتنی هستیم بمانیم که چه                   زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه؟

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست                     این هـمه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟

خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز                 دوش گـیریمـــو بخاکش برسانیم که چه؟

پی این زهر حلاحل به تشخص هـــر روز                   بچشیم و به عزیزان بچــشانیم که چه؟؟

دور سر هلــهله هاله شاهـــین اجـــــــل                  ما به سرگیجه کــبوتر بپرانیم کــه چـــه؟؟

کشتی ای را که پی غرق شدن ساخته اند              هی به جان کندن از این ورطه برانیم که چه؟

قسمت خرس و شغال است خود این باغ مویز           بی ثمر غوره ی چشمی بچلانیم که چه؟

ما طلسمی که خدا بسته ندانیم شکست                  کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه؟؟؟

شهریارا .دگــران فاتحه از ما خــــــــوانند                   ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه؟..