باز ، بگو کدام ساده را تباه کرده ای !؟

اغور به خیر خوب من !  شال و کلاه کرده ای!

باز ، بگو کدام ساده را تباه کرده ای !؟

باز خمار چشم تو دل که را ربوده است؟

کدام بنده را –  چو من – نصیبش آه کرده ای !

که را کشانده ای به دام بی نجات عشق خود؟

کدام سر به زیر را به در  ز  راه کرده ای؟

کدام چشم و گوش بسته را نشانه رفته ای؟

" برای کی بساط رنج روبراه کرده ای " ؟

مرنج اگر چنین بدون پرده حرف می زنم

چرا که روز روشن مرا سیاه کرده ای

گرفتی از من آسمان ، نشاندی ام به روی خاک

جهان کوچک مرا شکنجه گاه کرده ای

هر آنچه را فرشتگان به سالها نکرده اند

تو ای فرشته زمین به یک نگاه کرده ای

روز به فکر روی تو ، شبم به یاد موی  تو

مرا اسیر این خیال راه راه کرده ای

قبول می کنم که عشقم اشتباه بوده است

تو نیز اعتراف کن که اشتباه کرده ای

تو را خدا برای من نیافرید از ازل

بدان که در حق کسی دگر، گناه کرده ای

شکسته استخوان داند بهای مومیایی را

برو ای روح من آزرده از تو... ترک کن مـــا را

که من در باغ تنهایی ببویم عطر گلهای رهایـی را

برو ای نا شناس آشنای من! که در چشمت ندیدم آشنایی را

تویی از دودمان من ولی دود از دمار من بر آوردی

به چشــمم تیره کردی روزهای آشنایی را

من از آغاز میلاد تو همراهت سفر کردم

پس از یک عمـر دانستم سفر با مردم نا مرد دشوار است

سفر با همره نا مهربان تلخ است

برو ای بد سفر ای مرد نا همرنگ

که می گویم مبارکباد بر خود این جدایی را...

برو ای بد سفـــر ای مرد ناهمــرنگ

که می گویم مبارک باد بر خود این جدایی را

تو از این سو برو در جاده های روشن و هموار

من از سوی دگــر در سنگلاخ عمر می پویم

که در خود دیده ام جانسختی و رنج آزمایی را

جدا شد راه ما از یکدگر اما

منم با کولـه بار دوره پیری

تو در شــور جوانی ها

سبکبــال و سبکباری

تو را صـد راه در پیـش است

ولی من میروم با خستگی راه نهـایی را

برو ای بدترین همــــراه !

تو را نفـرین نخواهم کــرد

سفـر خوش ؛ خیر همراهت

دعایت می کنم با حال دلتنگــی

که یابی کعبه مقصـود و فردای طلایی را !!!!

نمی دانی نمی دانی که جای اشک

خون در پــرده های چشـم خود دارم !

اگر در این سفـر خار بلا پای مرا آزرد

سخنهــای تو هم تیری شد و بر جان من بنشست

بود مشکل که از خاطر برم این بی صفـــایی را

رفیق نیمه راه من !

سفـر خوش خیر همراهت

تو قدر من ندانستی

درون آب ، ماهی،قدر دریا را کجا داند

شکستــه استخوان ، داند بـهای مومیایی را

از: ؟ اینترنت

دوباره از علی محمد محمدی

من از هستی نمی خواهم بجز پیش تو مردن را 

   نمی خواهم خوراکی جز غم عشق تو خوردن را 

تو را می خواهم آنگونه که گویی جسم روحش را

جدایی ناپذیر و تنگ یکدیگر  فشردن را

                                بدون تو تنفس هم ملال آورترین چیز است 

                                   تو شیرین می کنی اما، شرنگ تلخ مردن را 

بمیران،زنده کن،فرقی ندارد،باز می خوانم

، هزاران بار دیگر با تو شعر دل سپردن را  

              مرا از عشق می ترسانی و غافل از آنی که

               :   برای ماهیان ساده ست مشق آب خوردن را  

به مرده شور بسپاری تنم آنجا که یارایش

، بر دوش بردن را   نباشد بارِ سنگینِِ غمت

                      دلت می آید آیا با چنین شاگردِ عشق خود 

                          همیشه بازگویی درسِ بی روحِ فسردن را 

تو که این را برای من نمی خواهی غزلبانو

خیالِ با تو بودن ، با خودم به گور بردن را

                                         اگر چه خوب می دانم که تا بوده چنین بوده 

                                          که عاشق می دهد آخر، بهای دل سپردن را 

و شعری بسیار زیبا از محمدی

چرا مثل گذشته ها برای من نمی میری!؟ 

                                             وحتی یک سراغ ساده هم از من نمی گیری 

 تو که گفتی سوار سرنوشت خویش می باشی 

                                          چه شد حالا چنین بازیچه ی دستان تقدیری!؟ 

 تو مثل صبح شنبه زندگی از روت می بارید  

                                               ولی حالا شبیه عصر جمعه زرد و دلگیری 

 من از تو درس عشق و زندگی آموختم،بانو ! 

                                      چرااز عشق، ازمن، ازخودت، اززندگی سیری!؟ 

  الاغ لنگ بخت من به سربالایی تشویش 

                                                  و اسب تندروی عمرم اما در سرازیری 

   و عشقی که در ایام جوانی منجمد گردید 

                                            به جنبش آمده حالا در این هنگامه‌ی پیری 

   به باباطاهرعریان خبرده حال و روزم ر ا  

                                             سیه چشمی کمان ابرو زده بر بال مو تیری 

   نشسته تیر مژگونش به پیشانی احساسم 

                                             و بسته تار زلفونش به دست وپام زنجیری  

   واما تو !  تو ای بید پریشان خاطر تقدیر 

                                         چرااین سایه ات را از سر من برنمی گیری!؟

صبر کن خواب تو تعبیر شود بعد برو

صبر کن عشق زمینگیر شود بعد برو
یا دل از دیدن تو سیر شود بعد برو
ای کبوتر به کجا ! ‏صبر بکن
تا آسمان پای پرت گیر شود بعد برو
تو اگر گریه کنی بغض من می شکند
خنده کن گریه به زنجیر شود بعد برو
یک نفر حسرت لبخند تو را می بارد
خنده کن عشق نمک گیر شود بعد برو
خواب دیدی شبی از راه سوارت آمد
صبر کن خواب تو تعبیر شود بعد برو